İngiltere merkezli yardım kuruluşu OXFAM’ın Ocak 2014’te yayınladığı rapora göre dünyanın en zengin 85 kişisinin serveti, en yoksul 3,5 milyar insanın mal varlığına eşit.
Fortune dergisinin Temmuz 2013’te yayınladığı, en büyük küresel şirketleri sıralayan “Küresel 500” listesinin birinci sırasında yer alan Royal Dutch Shell şirketinin yıllık cirosu olan 481,7 milyar dolar, 100’den fazla ülkenin dış borçlarının tamamını ödeyecek denli büyük bir meblağ.
Dünyanın her tarafına yayılan küresel şirketler ve onların sahipleri her geçen gün zenginleşirken dünya ulusları giderek fakirleşiyor. Çünkü küresel sistem bunu zorunlu kılıyor ve sömürgeci ülkelerle az gelişmiş ülkelerin kurdukları ilişkiler kaçınılmaz olarak böyle bir ekonomik uçurumu doğuruyor. Batı merkezli küresel şirketler, işgücünün en ucuz olduğu yerlerde üretim birimleri kuruyor veya değerli hammaddelerin yerl aldığı ülkelerde bu kaynakları işleme hakkını özelleştirme yoluyla eline alıyor. En düşük ücret karşılığında çalıştırılan işçilerin ürettiği mallar tüm dünya ülkelerinin piyasalarına düşük gümrük vergileriyle veya vergisiz bir biçimde sürülüyor. Gazete, televizyon, radyo, sokak reklamları ve internette bu Siyonist ve Batı merkezli küresel şirketlerin ürünlerinin reklamları yapılıyor. Dizilerle, filmlerle, ünlü kişilerin yer aldığı reklam videolarıyla, büyük kitlelere seslenen her platformla yapılan sponsorluk anlaşmalarıyla, kampanyalarla psikolojik bir süreç başlatılıyor , Siyonist ve Batılı küresel şirketin ürünü, oluşturulan popüler kültürün bir parçası, bir “moda” oluyor.
